کنج دنج
« رسالت نوشتن »
سلام. شاید خیلی از دوستانی که این مطلب رو می خونن ، با قلم من و مریم که نویسندگان این وبلاگ هستیم ، آشنا باشن.به نظر خیلیها لحن من تند و تلخه.همیشه همینطور بوده.اما من متأسفانه یا خوشبختانه عادت دارم تمام مسائل رو همونطور که هست بیان میکنم نه اونطوری که باید به نظر برسه.
احتمالاً تمام کسانیکه این مطلب رو خواهند خوند ، خودشون وبلاگ نویس هستن. پس همین ابتدا ازشون عذر خواهی میکنم اگر از حرفای من قراره برنجن.
روزی که ما تصمیم گرفتیم این وبلاگ رو راه اندازی کنیم ، هدف مشخص و تعریف شده ای داشتیم.اما بعد از مدتی متوجه شدیم که سیستم وبلاگ نویسی چیزی نیست که ما تصورش رو داشتیم.
به نظر ما رسالت نوشتن ، تبادل اطلاعات، تبادل نظر و ترویج ارزشهائیه که کمرنگ شدن. گفتن حرفهائی که گاهاً ناگفته باقی موندن.فراموش شده هایی که باید یاد آوری بشن.
اما میدونید من در پارسی بلاگ و سرویس دهنده های دیگه وبلاگ چی دیدم؟هدف از نوشتن اطلاع رسانی یا بیان ناگفته ها نیست.هدف،اکثراً تبادل و داد و ستد کامنته.بچه ها کارشون اینه که برن به وبلاگهای دیگه بعضاً بدون اینکه مطلب طرف رو بخونن یه مهر تائید روی مطلب میزنن و مینویسن که :(خیلی مطلب قشنگی بود من هم آپم بهم سر بزن.) انگار دیگه بار اون نوشته ارزشی نداره.
اصلاً دقت نمیکنن ببینن بابا طرف چی میخواد بگه.فقط یه نگاه گذرا میندازن و بعد یه کامنت میذارن مبنی بر اینکه : (دیدی من بهت سر زدم؟ حالا نوبت توئه. جبران کن). حالا طرف هرچی میخواد نوشته باشه.
من وقتی نظرات روی مطالب خودمو میخوندم دقیقاً متوجه ارزش بعضی از این نظرات نبودم.
تا اینکه به وبلاگ دیگر دوستان سر زدم.واقعاً متأسف شدم.تعداد بازدیدا زیاد بود ولی همه فقط به خاطر جبران لطف نویسنده اونجا بودن نه به خاطر نوشته.حاضرم قسم بخورم که خیلیاشون مطلب رو اصلاً نخونده بودن.
من همیشه به وبلاگهای دوستان سر میزنم ولی فقط وقتی کامنت میذارم که حرفی برای گفتن داشته باشم.وقتی که قلم نویسنده وادارم کنه نظرمو بگم یا اونقدر عمیق باشه که وظیفه ی خودم بدونم در برابر نوشته ش سر خم کنم.
تازه بعد از بررسی وبلاگ های دیگه بود که فهمیدم کسانیکه برای مطالب ما کامنت میذارن اغلب مطلبو خوندن و برای جبران لطف ما نیست که حضور دارن. از این بابت بی نهایت خوشحال شدم.و از اینکه خیلیا توی این مسیر راهشونو گم کردن ،بی نهایت ناراحتم.
شما دوستای من. شما که به قصد نوشتن شروع کردید ، چرا بعضیاتون برای قلم خودتون و برای نوشته های خودتون حرمت و ارزش قائل نمیشین؟
میخوام بپرسم آیا واقعاً از نظر شما رسالت نوشتن ، توی کامنت خلاصه میشه؟ آیا شما از اون دسته افرادی هستید که ارزش یک نوشته رو در تعداد کامنتهاش میدونین؟ همگی میدونیم که اینجا دادگاه نیست و هیچکدوم از شما مجبور نیستید پیش دیگری به این سئوالات جواب بدید. فقط به خودتون رجوع کنید.و پیش خودتون بهش جواب بدید.
اگر شما از اون دسته هستید که جوابتون به این سئوال مثبته ،مطمئن باشید راهتونو گم کردید.
الهه
کات، دوباره می گیریم
امام زمان ،دین، مذهب و اسلام همه اون چیزایی هستن که توی این چندوقته که داریم باالهه کنج دنج رو شارژ می کنیم توی وبلاگهای برگزیده خوندم. راستش پرداختن به مذهب خیلی خوبه ، اصلاً آدم وقتی میاد توپارسی بلاگ تعجب می کنه ازاین همه جوون عاشق، عاشق خداو عاشق امام زمان.ولی مسئله اینجاست که مشکل جوونای امروزما چیزای دیگه ست، چیزایی مثل اعتیاد، بیکاری، فقر تعقل، تربیت غلط، فاصله اعتقادی با والدین و هزارجور مشکل به ظاهر ساده دیگه. هیچ می دونید که ایران بعداز کشورهای پاکستان، مصروویتنام چهارمین کشوریه که کاربرای اینترنتش توی search گوگل کلمه ی sex رو تایپ کردن !!!
تورو خدابیایم روی مشکلات فرهنگی و اخلاقیمون زوم کنیم، اوناروجدی بگیریم، نظربدیم، بحث کنیم، راه حل ارائه بدیم. آخه کجامی شه یه همچین اجتماع بزرگی ازجوونا رودر کنارهم جمع کرد؟
خانم گل ، آقای خوب لطف کن عوض اینکه توی پستای وبلاگت ازبالاتاپایین قربون صدقه امام زمان بری، چندتا معضل فرهنگی رو مطرح کن باور کن که حتی طرح این معضلات هم ثوابش خیلی بیشتراز مذهبی نگاری هستش. بیایم از این فرصت استفاده بیشتری بکنیم. به امید اون روز.
مریم
نوشته شده توسط الهه درویشی در یکشنبه 85/10/3 و ساعت 1:0 صبح | نظرات دیگران()
